To Mitooni - Solo Piano - Shahram Shabpareh

توی تنهایی یک دشت بزرگ
 که مثل غربت شب بی انتهاست
 یه درخت تن سیاه سربلند
 آخرین درخت سبز سرپاست
 رو تنش زخمه ولی زخم تبر
 نه یه قلب تیر خورده نه یه اسم
 شاخه هاش پر از پر پرنده هاست
 کندوی پاک دخیل و طلسم
 چه پرنده ها که تو جاده کوچ
 مهمون سفره ی سبز اون شدن
 چه مسافرا که زیر چتر اون به تن خستگیشون تبر زدن
 تا یه روز تو اومدی بی خستگی
 با یه خورجین قدیمیه قشنگ
 با تو نه سبزه نه آینه بود نه آب
 یه تبر بود با تو با اهرم سنگ
 اون درخت سربلند پرغرور که سرش داره به خورشید میرسه منم منم
 اون درخت تن سپرده به تبر که واسه پرنده ها دلواپسه منم منم
 من صدای سبز خاک سربی ام
 صدایی که خنجرش رو بخداست
 صدایی که تو ی بهت شب دشت
 نعره ای نیست ولی اوج یک صداست
 رقص دست نرمت ای تبر بدست
 با هجوم تبر گشنه و سخت
 آخرین تصویر تلخ بودنه
 توی ذهن سبز آخرین درخت
 حالا تو شمارش ثانیه هام
 کوبه های بی امونه تبره
 تبری که دشمنه همیشه ی
 این درخت محکم و تناوره
 من به فکر خستگی های پر پرنده هام
 تو بزن، تبر بزن
 من به فکر غربت مسافرام
 آخرین ضربه رو محکمتر بزن