Mimbo

Parmak izlerinde küllük hasarı ben bu defterin kötü ünlü yazarı
 1001 gece boyunca sürdü masalım ruhum kadar pis ve de kirli sakalım
 gözlerini kapat sus dinle sabahı bütün dilekleri bir umuda iple saralım
 gecekonduda umutlar izle sarayı hayat kötü konuşur ama ninni sanalım
 bazen yakınlar vuslat gibi kilometreler kusmak gibi
 son sigarayı yakmak gibi gece birikip içine dolup atmak gibi
 tan hala ahmak biri akıllanmayan aptal gibi
 hayat acımasız sana sevgi gösterir parasını bekleyen bir kaltak gibi
 hala kendine bi kadeh dolduracak nedenlerimi aralıyorsun
 yada bi sigara yakıp bütün gece yapamadıklarına mı içlenip de ağlıyorsun
 bilmiyorsun karanlık gölgeni haklarken güneşe bakmıyorsun
 bilmiyorum bu şehir gibi beni çok fazla yanlış anlıyorsun
 arada sırada deniyorum yaşamayı biraz kalp atışlarımı yokluyorum
 yolumu bulamam içime kapanıp ecele kadar ölümü canıma takıp da zorluyorum
 yok bi yolu devamı cinnetin kanatlarından topluyorum
 güneşi mi söndürdün oysaki ben karanlıktan korkuyordum
 bırak sana yağsın yağmur benimle kalsın kar
 içimdeki yangılar yardım dayandım yar
 hiç sorma bi tarifi yok metanetim yok
 bi tarifi yok- yok...
 köprüler yıkık şehirler saks mavisi
 saçların aynı tonda kalmış göz ferin kar tanesi
 kalbin torpido gözünde bekler lağım faresi
 ne kadar makul olur sen giderken bahar gelmesi
 bak yine başlıyor biryerden sarsıntılar bırak gözlerin bana baksın biraz
 yağmur kokumuzu dindirsin gemi batsın içeriye dalsın sular
 sen yokken dünya susar ve sen bir gülsen ağlar bu zat
 vedalarsa fazla gel gitli bütün bu zihnim kanlar kusar
 saat gitmez gerisin geri belki bunalıpda gidesin gelir
 nispeten şarapla konuşur elin herkes der sana delisin deli
 kalabalıkta yalnız kal bi fotoğraf karesinde anlat beni
 bazen ruhun çarmağa gerilir ama her anı saklar deri
 hala çok yitik yanım tetikte parmak var çekip yanıl
 dudaklarımda o sinir tadı ve kaburgam daki şiir kabı
 biraz empati kur mesela kalbine sapla şu şırıngayı
 çektiğin acıları bi kenara topla hepsi yanımda şirin kalır