An Eala Bhán

Gur duilich leam mar tha mi 's mo chridhe 'n sàs aig bròn
 bhon an uair a dh'fhàg mi
 beanntan àrd a'cheò,
 gleanntannan a'mhànrain
 nan loch, nam bàgh, 's nan stròm
 's an eala bhàn 'tha tamh ann
 gach là air 'm bheil mi'n tòir.
 A Mhagaidh na bi tùrsach
 a rùin, ged gheibhinn bàs.
 Cò am fear am measg an t-sluaigh
 a mhaireas buan gu bràth?
 Chan eil sinn uileadh ach air chuairt
 mar dhìthein buaile fàs
 bheir siantannan na bhliadhna sìos
 's nach tog a'ghrian an àird.
 Air m'uilinn anns na truinnseachan
 tha m'inntinn ort, a ghràidh.
 Nam chadal bidh mi 'bruadar ort,
 cha dualach dhomh bhith slàn.
 Tha m'aigne air a lìonadh
 le cianalas cho làn,
 's a ghruag a dh'fhàs cho ruadh orm
 a-nis air thuar bhith bàn.
 Mas e 's gu bheil e 'n dàn dhomh
 o'n bhlàr gu'n till mi beò,
 is gu'm faic mi'n t-àite
 's an deachaidh m'àrach òg,
 bidh sinne 's crathadh làmh againn
 is bilean blàth toirt phòg,
 's mo ghealltanas bidh pàighte dhut
 le fàinne chur mu d'mheòir.
 Ach ma thig an t-àm
 is anns an Fhraing gu'm faigh mi bàs,
 's an uaigh gu'n tèid mo shineadh
 far éil na mìltean chàch,
 mo bheannachd leis a'ghruagaich,
 a'chaileag uasal bhàn,
 gach latha a dh'fhalbh gun uallach dhi
 gun nàire gruaidh na dhàil.
 Oidhche mhath leat fhéin, a rùin,
 nad leabaidh chùbhraidh bhlàth,
 cadal sàmhach air a chùl
 do dhùsgadh sunndach slàn.
 Tha mise 'seo 'san truinnsidh fhuair
 nam chluaisean fuaim a bhàis,
 gun dùil ri faighinn às le buaidh
 tha'n cuan cho buan ri shnàmh.