Άμα Ρωτήσουν Που Χάθηκα

Άμα ρωτήσουν που χάθηκα πες τους απλά πως τρελάθηκα πες τους
 Ότι δεν γουστάρα τις συμβουλές τους, ούτε να ζω στις ενοχές τους
 Πες τους πως έγινα άνεμος, ήλιος, σκοτάδι, ποτάμι και πλάτανος
 Στίχος γραμμένος στο μάρμαρο να μην μπορεί να με σβήσει ούτε ο θάνατος
 Άμα ρωτήσουν που χάθηκα πες τους απλά πως τρελάθηκα πες τους
 Ότι δεν γουστάρα τις συμβουλές τους, ούτε να ζω στις ενοχές τους
 Πες τους πως έγινα άνεμος, ήλιος, σκοτάδι, ποτάμι και πλάτανος
 Στίχος γραμμένος στο μάρμαρο να μην μπορεί να με σβήσει ούτε ο θάνατος
 Με μια καρδιά χαλασμένη γυρίζω και ένα μυαλό κολλημένο σου γράφω
 Είπα θα φύγω μακριά από όλα αυτά που
 μου δίναν ζωή και με καναν να υπάρχω
 Βρήκα ένα μέρος με σύννεφα να μου θυμίζει το σήμερα,
 βρήκα έναν τόπο με πέτρες και
 βράχια, για να θυμάμαι τ' ανθρώπινα μάτια
 Έφτιαξα μόνος μια θάλασσα απέραντη,
 Για να θυμάμαι το μίσος που παντού συνάντησα
 Να μου θυμίζει τα κύματα που ο,τι κι αν έκανα δεν τα σταμάτησα
 Άνοιξα τρύπες στο χώμα, για να ξυπνήσω τα φίδια
 Να μου θυμίζουν άνθρωπος δικούς μου,
 Κ εκείνη την μέρα που με δαγκωσαν μες στα χείλια
 Έπεσα μέσα στο χείμαρρο, κι όσο πνιγόμουν από την εξάντληση
 Τόσο θυμόμουν τις μέρες που χόρευα με την εξάρτηση
 Μάχη χαμένη, μάχη σκληρή, μάχη άνιση,
 Κι ο καταρράχτης μπροστά μου πλησίαζε,
 τότε θυμόμουν τις μέρες που η αγάπη σου απ τη ζωή μου απουσίαζε
 Πήρα στην πλάτη μου τα δυο βουνά που ερωτεύτηκα,
 για να θυμάμαι το ποσό ακλόνητη
 στάθηκε η αλήθεια μας μπροστά στα ψέματα
 Πήρα μαζί μουτα πάντα μου,
 απ τα καλύτερα χρόνια μέχρι τα χειρότερα βράδια μου
 Κ άφησα πίσω αποτσίγαρα και μια φωνή για να ακούς τα κομμάτια μου
 Άμα ρωτήσουν που χάθηκα πες τους απλά πως τρελάθηκα πες τους
 Ότι δεν γουστάρα τις συμβουλές τους, ούτε να ζω στις ενοχές τους
 Πες τους πως έγινα άνεμος, ήλιος, σκοτάδι, ποτάμι και πλάτανος
 Στίχος γραμμένος στο μάρμαρο να μην μπορεί να με σβήσει ούτε ο θάνατος
 Άμα ρωτήσουν που χάθηκα πες τους απλά πως τρελάθηκα πες τους
 Ότι δεν γουστάρα τις συμβουλές τους, ούτε να ζω στις ενοχές τους
 Πες τους πως έγινα άνεμος, ήλιος, σκοτάδι, ποτάμι και πλάτανος
 Στίχος γραμμένος στο μάρμαρο να μην μπορεί να με σβήσει ούτε ο θάνατος
 Δίχως πυξίδα γυρίζω και με σπασμένο κατάρτι
 Δεν έχω χάρτη, είν' η καρδιά μου λιμάνι κι όλοι οι άνεμοι σκάρτοι
 Έπαψα να αναζητώ την στεριά της, πάει καιρός που την έψαχνα απέναντι
 Πίστεψα πως θα σέρνεται στα δεσμά της
 για πάντα, μα είναι η ψυχή μου απέραντη
 Πέρασαν κύματα μα ούτε στιγμή δεν απόρησα
 Πέρασαν βράδια,
 δίχως ελπίδας σημάδια κι όμως προχώρησα μες τα σκοτάδια
 Ανάμεσα σε 'κείνους που 'χαν τη
 δύναμη, να με σκοτώσουνε πριν το ξημέρωμα
 Μα ήταν αδύναμοι να σκοτωθούν Κ είδαν, το θάνατό σαν λευτέρωμα
 Έπεσα μες τον Αχέροντα Κ έγινα πέτρα που σμίγει ποτάμια
 Μέλλον, παρόν αλληλένδετα το παρελθόν με αγκαλιάζει σφιχτά με πλοκάμια
 Βρήκα μια κόλαση αφύλαχτη Κ έγινα δαίμονας γιατί φοβήθηκα
 Άδειασα τόσο το μέσα μου που δεν κατάλαβα πως αγαπήθηκα
 Έμεινα ανήμπορος κοντά σε εκείνα που με εριξαν άδικα και έκαψα φλέβες
 Μέσα στο κρύο μου, κι όμως ούτε στιγμή δεν ζεσταθηκα
 Βρήκα ένα μέρος ακίνδυνο στις
 αναμνήσεις μου πάνω να δέσω τις λέξεις μου
 Κι αν δεν μου βγαίνει μια μέρα η φωνή,
 ίσως μπορέσεις να ακούσεις τις σκέψεις μου
 Άμα ρωτήσουν που χάθηκα πες τους απλά πως τρελάθηκα πες τους
 Ότι δεν γουστάρα τις συμβουλές τους, ούτε να ζω στις ενοχές τους
 Πες τους πως έγινα άνεμος, ήλιος, σκοτάδι, ποτάμι και πλάτανος
 Στίχος γραμμένος στο μάρμαρο να μην μπορεί να με σβήσει ούτε ο θάνατος
 Άμα ρωτήσουν που χάθηκα πες τους απλά πως τρελάθηκα πες τους
 Ότι δεν γουστάρα τις συμβουλές τους, ούτε να ζω στις ενοχές τους
 Πες τους πως έγινα άνεμος, ήλιος, σκοτάδι, ποτάμι και πλάτανος
 Στίχος γραμμένος στο μάρμαρο να μην μπορεί να με σβήσει ούτε ο θάνατος