Noordzee

Ondanks haar teleurgestelde borsten
 Ligt ze languit op het strand
 Haar groene topje nonchalant onder haar boek.
 Hoewel ze daar koelbloedig ligt en moedig lacht met haar gezicht
 Kijken haar borsten nogal treurig uit hun tepels
 Terwijl ze traag een ijsje lepelt.
 Reikt ze langzaam met haar hand, naar haar topje
 Dat haast brand onder haar dagboek in het zand.
 Waarin ze net heeft liggen lezen
 Hoe blij ze was in het begin.
 Ze schreef: de hemel zij geprezen, ik ben iemands vriendin!
 Ze was daarvoor ook wel bemind
 Maar nooit echt als een zielsverwant
 Maar als een domme debutant
 Gaf ze haar hart als onderpand
 Sinds vanmorgen is het over
 Als vrienden uit elkaar gegaan
 Ze denkt ik worstel en verover
 Ik doe mijn topje maar weer aan
 En als ze dan rechtop gaat staan
 Is ze verrassend bruin verbrand.
 En in verticale stand
 Zijn zelfs zijn haar tieten weer charmant
 Nu 'ns niet voor een ander mooi
 Maar voor zichzelf want ze staat er
 En met beide handen gooit ze
 Haar dagboek in het water.
 Want als je echt niet meer kunt winnen
 Moet je een goed verliezer zijn
 En doet het pijn om te beminnen
 En nou bemin je dan maar de pijn
 En laat ze zinken de verhalen
 Van hoe we samen sliepen
 Laat het verdrinken
 Laat het dalen in het diepe, in het diepe.
 In het diepst van haar gedachten, is ze een god
 En met haar hand schept ze
 En schept ze het restant van haar dagboek weer aan land
 Waar ze de doorgelopen woorden, rustig afdroogt
 En bewaart en met de mooiste slotakkoorden
 Wegrijdt op haar witte paard