Teddybeer

Ik heb veel gereisd en veel dingen gedaan om een stuk van de wereld te
 kunnen zien. In Amerika ben ik bijna twee jaar lang truckchauffeur
 geweest. En uit die tijd komt dit verhaal. Ik stond met m'n truck even
 buiten een klein plaatsje in het zuiden, en nam m'n papieren door voor
 wat betreft de lading en m'n bestemming. M'n mobilofoon stond zoals
 altijd aan op kanaal 19 en plotseling hoorde ik op de lijn de stem van
 een kleine jongen. Hij zei "he, is er iemand die luisterd? He
 truckchauffeurs, praat eens tegen Teddybeer". Ik drukte m'n knop in en
 zei "je hebt er eebtje, Teddybeer", en de stem van de jongen kwam weer
 in de lucht. "Ik wil je niet van je werk houden en je eigenlijk niet
 storen, want mam heeft gezegd dat ik je niet mocht oproepen en van die
 mobilofoon af moest blijven. Ja sorry hoor, ik voel me een beetje
 eenzaam en het helpt als je 'ns met iemand praten kan, want dat is een
 van de weinige dingen die ik kan doen. Ik kan niet lopen." Ik nam de
 microfoon en zei dat 'ie net zo lang mocht praten als 'ie wilde. "Dit is
 eigenlijk de mobilofoon van m'n vader, maar hij is nu van mam en mij.
 M'n pa heeft een ongeluk gehad en die is d'r niet meer. Mam werkt voor
 ons beiden, en ik ben niet zo'n beste hulp voor haar. Ik kan niet goed
 uit de weg. Ze zegt vaak: 'geen zorgen, we redden het wel', maar soms
 hoor ik haar 's avonds laat in bed huilen. Jullie hebben 't druk maar
 d'r is maar een ding dat ik graag zou willen, omdat m'n vader me wel
 eens meenam op een rit. Maar dat kan nu niet meer." Niet een chauffeur
 kwam op 't radiokanaal zolang die jongen met me in gesprek was. Ik kreeg
 medelijden met 'm, want ik dacht aan m'n eigen knul thuis. "M'n pa zei
 indertijd: 'eens zal deze truck voor jou zijn, Teddy', maar ik zou toch
 nooit in een achttienwieler kunnen rijden. Gelukkig zorgt deze oude
 zendontvanger nog voor een beetje verbinding met al m'n vrinden in de
 trucks. He, mam komt zo thuis, dus ik moet sluiten, maar toeter eens als
 je langsrijdt, dan weet ik dat jij 't bent, en dan kom ik wel weer eens
 op de lijn." "Zeg Teddybeer, waar woon je precies?", vroeg ik hem. Hij
 noemde z'n adres. Gelukkig had ik geen bederfelijke vracht. Ik keerde
 m'n truck en reed naar z'n huis. Toen ik de hoek omkwam en de straat
 inreed wist ik niet wat ik zag. Een stuk of twaalf enorme trucks stonden
 in colonne geparkeerd. Alle chaffeurs in de omtrek hadden de oproep van
 Teddybeer gehoord en bezorgden hem nu een waar feest. Ze tilden hem van
 de ene truck in de andere en overal mocht 'ie even achter 't stuur in de
 cabine. Als laatste zat 'ie in mijn truck en daarna zette ik 'm in z'n
 stoel terug. Als ik ooit geluk heb gezien, geluk zoals ik nooit in m'n
 leven weer zal zien, dan was 't dit keer 't geluk in 't gezicht van die
 knul. Ik ging met de pet rond om z'n moeder ook nog iets te kunnen
 geven, en alle jongens namen afscheid van Teddybeer, voordat z'n moeder
 thuis zou komen. Toen ik weer achter 't stuur zat, stonden er tranen in
 m'n ogen, want ik had gezien hoe je heel eenvoudig iemand blij kunt
 maken. Toen kwam er nog een verrassing, een vrouwenstem op de lijn met
 "bedankt van Teddy's moeder, we wensen jullie alle goeds en zullen
 bidden voor een veilige rit. Jullie hebben een droom van m'n jongen
 werkelijkheid gemaakt. Ik ga maar van de lijn, anders ga ik zelf nog
 huilen. God bless you and goodbye."