Moje Bieszczady

Góry aż do nieba
 I zieleni krzyk
 Polna droga pośród kwiatów
 I złamany krzyż
 Strumień skryty w mroku
 I zdziczały sad
 Stara cerkiew pod modrzewiem
 I pęknięty dzwon
 Zarośnięty cmentarz
 Na nim dzikie bzy
 Ile łez i ile krzywdy
 Ile ludzkiej krwi
 Księżyc nad Otrytem
 Niebo pełne gwiazd
 Tańczą szare popielice
 San usypia nas
 To właśnie są
 To właśnie moje Bieszczady
 To właśnie są
 To właśnie moje Bieszczady
 Zarośnięte olchą
 Pola dawnej wsi
 Kto je orał, kto je zasiał?
 Nie pamięta nikt
 Skrzypią martwe świerki
 To drewniany płacz
 Świat się kończy w Sokolikach
 Dalej tylko las
 Druty na granicy
 Dzielą nacje dwie
 Dzieli ściana nienawiści
 I przeraża mnie
 San jest taki płytki
 Gdzie Beniowej brzeg
 Dzieli ludzi, dzieli myśli
 Straszny jego gniew
 To właśnie są
 To właśnie moje Bieszczady
 To właśnie są
 To właśnie moje Bieszczady