Romance de Don Gaiferos

I onde vai aquil romeiro,
 meu romeiro a donde irá,
 camiño de Compostela,
 non sei se alí chegará.
 Os pés leva cheos de sangue,
 xa non pode máis andar,
 malpocado, probe vello,
 non sei se al í chegará.
 Ten longas e brancas barbas,
 ollos de doce mirar,
 ollos gazos leonados,
 verdes como a auga do mar.
 -I onde ides meu romeiro,
 onde querede s chegar?
 Camiño de Compostela
 donde teño o meu fogar.
 -Compostela é miña terra,
 deixeina sete anos hai,
 relucinte en sete soles,
 brilante como un altar.
 -Cóllase a min meu velliño,
 vamos xuntos camiñar,
 eu son trobeiro das trobas
 da Virxe de Bonaval.
 - I eu chámome don Gaiferos,
 Gaiferos de Mormaltán,
 se agora non teño forzas,
 meu Santiago mas dará.
 Chegaron a Compostela,
 foron á Catedral,
 Ai, desta maneira falou
 Gai fe ros de Mormaltán:
 -Gracias meu señor Santiago,
 aos vosos pés me tes xa,
 si queres tirarme a vida,
 pódesma señor tirar,
 porque morrerei contento
 nesta santa Catedral .
 E o vello das brancas barbas
 caíu tendido no chan,
 Pechou os seus ollos verdes,
 verdes como a auga do mar.
 O bispo que esto oíu,
 al í o mandou enterrar
 E así morreu señores,
 Gaiferos de Mormaltán.
 Iste é un dos moitos miragres
 que Santiago Apóstol fai.