Kirmizi Ciceklinin Oykusu

Bölüm 1: Dirim
 İşbu adamın elleri açık fakat gökyüzüne
 Açtı cebindeki romanı, tükürdü önsözüne
 Büyük yağmurdan geçti kötü bir şair ceketiyle
 Ve sokaktan kimselere selam dahi vermeden!
 O ne şekilde tütün sararsa sarsın
 Yaktı mı yakardı birkaç cümle ve birkaç da anı
 Her ne kadar öykümüzün konusu bir başka da olsa
 Vardı her düz durumda bile ters bir yanı
 Söylenirdi manşetlere bıyık altından
 Ve ceplerinde not alınmış kağıtlarla her defa!
 Yakasında anlaşılmaz kırmızı bir çiçek;
 Sorsak derdi ki, gelip geçenler diyecek merhaba!
 Kötü bir ceket ve de bir paspal pantol
 Böylece yaşardı çay parasına ve de tütüne
 Champollion okur ve geceleri yaslanıp uçardı
 Baudleaire'e lautréamont'a bir de yılmaz pütün'e...
 O günden tam üç hafta önceydi
 Kasabanın geniş bahçesinde ışıklı bir gecede
 Sanki artık varoluş bir anlam kazanmıştı
 Onun dudaklarına yapışan o birkaç damla hecede;
 Je suis perdue! c'est malgré moi! je n'y peux rien!
 Je ne peux pas résister! ...ama bu şurada bir dursun
 O üç hafta nasıl geçti bilmem
 Bize kaldı şu belalı şiir bir de 3 belalı kurşun
 Bölüm 2: Bahçeler
 Ayaklarımız bahçelerde
 Ayaklarımız çimenlerde kalmış
 Her gecenin var bir günahı
 Bir kolunda tarla kuşları şarkı söyler
 Bir kolunda kargış seni söylerdi
 Gloksinyalar ve filbaharlar
 Ah kasnı ve sparna
 Bahçelerde intiharlar var
 Görmüyorsun çıplak bulvarlarda düşlenen dünyayı
 Duymuyorsun tik tak saatin kadranında korku
 Ben bilendim seni bilmem bırak bizi!
 Yıldız tozlarından şiirim var benim bırak bizi!
 Nabzım atonal gözüm var fersizim
 Mızrapsızım sen yoksan ay karası ben düzensizim
 Benim üç ağır kurşunum var belalı
 Ve çıkınımda bir çirkin fikrim var, vebalı
 Biz sımsıkı ölümün içini gezerdik
 Dışarıdan bakanlar ne derlerse desinler desinler!
 Bölüm 3: Cinayet
 Çekti vurdu, zavallı kızcağız düştü yere boylu boyunca
 Tek kurşun! tek kurşun da borsalino şapkalıya, yerde iki seksen!
 Yerde puro yerde sermaye yerde iki noksan
 Iki kayıp şarkı kalan tek belalı kurşun
 Iki kayıp gövde kaldı tek belalı kurşun
 Onu da tuttu sıktı kendi kafasına...
 Fakat her nasılsa kaldı yine hayatta
 Kaldı komada aylarca
 Yattı mahpus damında tam yirmi beş sene
 Bir genel afla sonra çıktı bir gün işte.!
 Karşısında görüp de beni
 Yine yakasında anlaşılmaz bir çiçek
 Gülümsedik göz göze gelir gelmez
 Doğru nihavent meyhanesine
 Olanı biteni o gün bana anlattı
 Sabaha yakın ve en sonuncusuna şöyle başlamıştı:
 Bölüm 4: 'les fleurs du mal'
 Ağzım bir küfür! kendini kesecek
 Dilimde bir süslü fiyonk onun hakkından gelecektim
 O mahut yaz yeni bir rıhtım çıktılardı kıyıdan
 Herkes kendinden verdi ben küpeştesi oldum
 Uyudun mu?
 Yak bir tane daha yak yak
 Doldursana kardeşim sen de!
 Velhasılıkelam birader
 Deniz çatladı, aşk çatladı
 çatılarda damar damar
 Yaz bir bakarsın çiçekleriyle geldi, bahar bir çıktı
 Ben bu teknede bir ıskarmoz oldum, bir pupası karayel vurdu
 Onu gördüm farbalalı başında tafta kurdele
 Bir kaleskadan indi bir kontrdans
 Borsalino şapka...
 Bir adam...
 Sonra kardeşim...
 3 belalı kurşun...