Stefan en Lisette

We werden ouder op het stille veld
 We waren mager als het ochtendlicht
 We lazen zwijgend in elkaars gezicht
 Hoe iedere dag zich weer opnieuw voltrok
 De echte wereld was een verre ster
 Het dorp te klein en de zee te ver
 Bij nader inzien, altijd achteraf
 Hadden we alle tijd
 Vergaten alle tijd
 Alle tijd
 Van ons werd verder niks verwacht
 We doken van de steigers in de nacht
 Er zat een diepe waarheid in de stomste grap
 Er was altijd wat en op het stille veld stonden
 Stefan en Lisette, zoals ze altijd op foto's staan
 Zo wit en stil en achteraan
 Alsof ze alles al
 Alsof toen alles al
 Alsof we alles al
 Stefan en Lisette
 Altijd samen maar niet echt een stel
 Zo'n soort liefde kon niet echt bestaan
 Hij dronk te veel en zij was veel te fel
 Alles wat ik weet
 Zoals hij haar dan soms lachen deed
 Kon niemand iemand anders ooit
 Want ze begrepen elkaar
 En ze deelden elkaar
 En wij keken ernaar
 Hij was een rare en was nogal lui
 Ze was een weegschaal en was nogal mooi
 Ze had een racefiets en een tik en een schipperspet
 Wie was er eigenlijk niet verliefd nou toen op Lisette
 Stefan schreef een boek
 Maar dat hebben we eigenlijk nooit geloofd
 Hij las Bukowski en een vroege Proust
 Hij rookte Chesterfiel
 Hij citeerde Marx
 Hij droeg zwarte Clarks
 Rosalie ging trouwen
 Roel en Bas gingen studeren in een andere stad
 Toen Lisette oook ging en nog een paar ben ik verhuisd in Juni
 Later ook dat jaar
 Het regende maar door maar de herfst zou later prachtig zijn
 Stefan bleef maar waar hij was
 Met zijn demo's
 Met zijn basgitaar
 En zijn boekenkast
 De wereld werd een ander land
 Ik verloor toen iedereen een beetje uit het oog
 Stefan werkte bij een krant voor een tijdje
 Toen was er dacht ik iets aan de hand met een meisje
 Het leven van Lisette
 Was toen al tamelijk veel en toen al aardig verward
 En toen ook altijd een gebroken hart
 Van weer een andere man
 En weer een andere man
 En weer een andere man
 Oké oké oké oké er is soep
 Zei Stefan op een avond in een april
 Stond ze daar weer op de stoep
 Ze konden echt niet koken
 Maar het ging voor de rest best wel goed
 Met kerstmis waren we er allemaal
 Haar bed stond in de keuken
 En het was gewoon zoals het was
 Hij had een kerstpaket
 Ze had zijn kleren aan
 We zongen Hold The Line
 Ze zeggen dat een ziel soms verdwaald
 Ze zeggen dat het s'middags had gesneeuwd
 In de bomen hing een lage mist
 Toen alles om haar heen zich van een naam ontdeed
 Alles wat ik weet
 Zoals hij haar dan soms lachen deed
 Kon toen niemand iemand anders nog
 En de zomer kwam
 En de winter ging
 Voorbij, voorbij, voorbij
 Ze zaten in de auto van z'n broer
 Het had geregend of waarschijnlijk iets dan op de weg
 Maar Stefan remde niet, dat is wat de buurman zegt
 God weet hoe, maar het ging heel erg hard
 Ik wist het zelf ook niet, ik hoorde het later pas
 Bij nader inzien altijd achteraf
 Ze begrepen elkaar
 En ze deelden elkaar
 En wij keken ernaar
 We werden ouder op het stille veld
 We waren mager als het ochtendlicht
 We lazen zwijgend in elkaars gezicht
 Hoe iedere dag zich weer opnieuw voltrok