Robbie

Robbie poetste instinctief zijn tanden,
 voor hij de nacht in reed, stoere dingen zei en deed
 hij had alleen lawaai en apekool voor handen
 het was altijd al te laat als iets hem speet
 en hij vond het zelf ook steeds minder leuk
 maar hoe merk je zoiets als een buil op een deuk
 hij ging door, schijnbaar onverstoorbaar door
 maar een keer te vaak zijn broek gescheurd
 aan het zadel van zijn fiets
 altijd een nieuwe en nooit eens een oude
 nooit eens echt ziek maar altijd verkouden
 en hij werd er zo moe van
 zo ongelooflijk moe van
 maar hou je schouders recht
 had zijn vader eens gezegd
 Ach Robbie, je aarde zal nooit de dijk kunnen dichten
 Alleen is alleen en alleen kun je niemand verplichten
 dus neem er nog een en dan blijven we samen tot morgen
 dan zien we wel weer ach kerel maak je geen zorgen