Vonin blíð

Þegar nóttin fellur af himnum
 og allt er orðið hljótt
 er einhverstaðar ljós að fæðast
 lítið og mjótt
 og í myrkrinu þú talar við Maríu um sorg
 höfuð þitt er svartur fugl
 og hjartað er tóm borg.
 Ástin er eins og hafið
 djúp dökk og blá
 þó þú rýnir heila ævi nærðu
 botninn aldrei að sjá
 og þarna lengst niðri
 liggur þín gamla ást
 og hinna sem sigla miðin
 stefnulaust og þjást.
 Vonin vonin vonin blíð
 vertu mér hjá
 vertu hjá mér þegar ég sofna
 þegar ég fer á stjá
 vonin vonin vonin blíð
 vertu mér hjá
 vertu hjá mér þegar ég sofna
 þegar ég fer á stjá.
 Á rökkurmiðum ástarinnar
 er þokan þétt og grá
 og þokan kæfir öll þín hljóð
 sem falla vörum frá
 þú rýnir út í sortann
 er eitthvað þar að sjá
 ekkert nema vofuhjörtu
 full af heitri þrá.
 Ég vildi að þú værir stelpan mín
 líkt og forðum var
 að enginn maður kyssti þig
 á mjúkar varirnar
 og ég veit hvað þú hræðist
 þitt hjarta allra mest
 þú hvíslaðir ég man
 þú kysstir manna best.