Lege stoelen, lege tafels

dit verdriet is niet te delen
 deze wond doet altijd pijn
 lege stoelen, lege tafels
 nu mijn vrienden niet meer zijn
 hier ontstond de revolutie
 hier ontstaken zij de vlam
 en zij zongen van een toekomst
 van een toekomst die nooit kwam
 bij die tafel in de hoek daar
 vormden zij een nieuwe staat
 en zij zongen daar hun hymne
 en oh ik hoor ze weer - een hymne die hun doodslied werd,
 daar op de barricade,
 eenzaam bij de eerste dageraad
 ik moest leven, jullie sterven
 vergeef me dat het zo moest zijn
 dit verdriet is niet te delen
 deze wond doet altijd pijn
 en hun schaduw achter 't venster
 en hun schaduw op de grond
 lege stoelen, lege tafels
 waar wij sloten ons verbond
 was het alles waard te sterven?
 das een vraag die dringt en dwingt
 lege stoelen, lege tafels
 en geen vriend die ooit meer zingt.