Finnkjerringa

En gang sku hu Anne tel kjerka
 En unge sku bli døft
 Hu gjekk på ski ner Mannaskaret
 Ei rett så fæl og stri ei løype
 Langt om lenge kom a seg ned
 Men da mangla brått ungen hue
 I skinnpåsa på ryggen hadde ungen vøri
 Kanskje deist borti ei gran eller i berja
 "Som om han hadde hue da je drog hjemmantefrå - men je veit å det ligger hen".
 Hennes ektemann
 Døktig klein mot slutten
 Bare låg der
 "Men tel slutt sette je kneet i prøsten på'n og finga i hølamotet, så kom den hellige Kuds fader og slokte pina".
 Samuel, salig han var
 Da'n fôr satt tre svarte Kuds engler og gol
 Som korper
 Heller ville¡¯n ikke i jorda
 Kista vart børi fra skauen ned
 Men da dem kom tel kjerka nær
 Nekta hesta plent å gå
 Det var nok'n Hønn-Erik som var på ferde ja.