Milonga de Aquí

Con aire fresco de mar
 Curo feridas e loitos
 Que sexan poucas ou moitos
 É necesario sanar
 E vendo o mundo rodar
 Dando tumbos de vencido
 Dou por perdido o perdido
 E recollo o que quedou
 E co que me queda vou
 Seguindo o meu percorrido
 Para seguir camiñando
 Fago noite na esperanza
 Apóiome nas lembranzas
 E aliméntome de sons
 E nútrome das cancións
 Que dan cor a esta existencia
 Evitando a disidencia
 Dun obrigado vivir
 Que me fan chorar e rir
 Que me instalan na insurxencia
 E quero bailar ao ritmo
 Do que vive ilusionado
 E coa voz do silenciado
 Cantar quero con paixón
 Coa querenza e coa emoción
 Da que non pretende nada
 Máis que seguir namorada
 Mentres quede corazón
 Aspiro a soñar esperta
 Para facer máis levadeiro
 Este treito traizoeiro
 que garda unha fin incerta
 e cantar a gorxa aberta
 e deseñar utopías
 para encher de luz os días
 en que o sol non me sorrí
 en que non te teño a ti
 para inspirarme melodías
 E así seguirei rimando
 No medio do bombardeo
 Emulando o canso reo
 Reconvertido en poeta
 Que ten o fóra por meta
 E ten o dentro baleiro
 Un ollar sempre tristeiro
 E o pensamento no ar
 Onde voa o meu cantar
 Onde non hai carcereiro
 Invocando a redención
 Neste recuncho do mundo
 Faise o meu cantar profundo
 Como a terra en ultramar
 faise o meu cantar
 Ao saberme secundada
 Aínda sendo abandeirada
 Dos que as levan de perder
 É por eles que hei morrer
 Sentíndome acompañada
 E na liberdade áurea
 Do melódico elemento
 Baila a risa co lamento
 E o cego co soñador
 O paria co gañador
 e o rebelde co castrado
 que, co sentir mutilado,
 ignora aquilo que eu sei
 por el é que eu berrarei
 para velo liberado